Нягледзячы на мінорнасць цудоўнай восеньскай пары, усё ж, здараецца, яна нам дорыць не тое каб мажорны настрой, але самыя розныя, сплеценыя ў адзін стракаты букет, эмоцыі. Гэта і абсалютная гармонія душы, і здзіўленне ад майстэрскага перапляцення неспалучальных сюжэтаў і стыляў, і глыбокая журба, і ўзрыўная, нястрымная радасць, і яшчэ многае-многае іншае…
Штосьці падобнае я адчула падчас канцэрта “Майстры і віртуозы”, што адбыўся ў лістападзе ў Беларускай дзяржаўнай філармоніі. Ён прайшоў у рамках міжнароднага фестывалю “Беларуская музычная восень”. Музыка Станіслава Манюшкі, Аляксандра Тансмана, Дзмітрыя Шастаковіча прагучала ў выкананні Дзяржаўнага акадэмічнага сімфанічнага аркестра і гасцей з Польшчы – салістаў Марыі Махоўскай, Катажыны Буднік-Галонскай, Яна Каліноўскага і Марэка Шлезэра. Дырыжыраваў праграмай маэстра Павел Котля. Шчыра скажу, што я даўно не адчувала такі магутны эмацыянальны ўздым! Асабліва пасля выканання Пятай сімфоніі Шастаковіча. Імпульс ішоў найперш ад дырыжора! Я пагаджуся з водгукам, які пасля канцэрта пакінуў хтосьці са слухачоў: «Павел Котля – Мік Джагер у сімфанічнай музыцы: ён кожную ноту прапускае праз сябе. Вельмі крута!»
Так, насамрэч было вельмі крута. Энергія і выканальніцкі тэмперамент дырыжора выклікалі асацыяцыі з энергіяй рока. Пасля канцэрта адчувалася, што асабліва выкананне Пятай сімфоніі Шастаковіча пакінула яркі і глыбокі след не толькі ў сэрцах публікі, але і ў самога дырыжора. А яшчэ, слухаючы Дзяржаўны сімфанічны аркестр пад кіраўніцтвам Паўла Котлі, я насамрэч адчула, што менавіта эмоцыі напаўняюць свет сэнсам.
У тым, што сіла жыцёвай энергіі музыкі ў многім залежыць ад дырыжора, мелі магчымасць пераканацца і тыя, хто наведаў юбілейны вечар маэстра Андрэя Галанава, што таксама адбыўся гэтай восенню ў Нацыянальным акадэмічным Вялікім тэатры. У выкананні Сімфанічнага аркестра і хору тэатра прагучалі “Рэквіем” Моцарта і Шостая сімфонія Чайкоўскага. Паводле слоў Андрэя Галанава, гэта яго любімыя творы, якія ён адчувае не толькі сэрцам, але і ўсёй сваёй існасцю.
Варта прызнаць, што дзякуючы такому заглыбленню ў музыку публіка перажывае непараўнальныя эмоцыі. А яшчэ ў многім дзякуючы адухоўленаму выкананню многія з нас адчулі, што “Рэквіем” Моцарта – гэта насамрэч квінтэсенцыя прыгажосці, а Шостая “Патэтычная” сімфонія Чайкоўскага, як кажуць, музыка на разрыў. Праз некалькі даволі працяглых імгненняў пасля выканання цішыня ў зале ўзарвалася апладысментамі. Яны красамоўна паказвалі, што адбыўся цуд – поўнае супадзенне і перапляценне энергіі твораў з пачуццямі выканаўцаў і слухачоў. Мастацтва нараджаць гэты цуд падуладнае не кожнаму, адбываецца не заўсёды. І ўсё ж яго ствараць здольны не толькі мэтры, але і моладзь.
Згадваючы найбольш яркія падзеі восені, я з задавальненнем успамінаю канцэрт з удзелам маладых выканаўцаў, студэнтаў Мінскага дзяржаўнага музычнага каледжа імя Глінкі. Канцэртны хор пад кіраўніцтвам Аляксея Снітко парадаваў не проста высокім прафесійным узроўнем, але і асаблівай эмацыянальнай танальнасцю, якая вылучае музыкантаў сярод многіх іншых харавых калектываў. Гэта толькі пацвярджае думку, што гучанне аркестра ці хору найперш залежаць ад індывідуальнасці дырыжора, а ў цэнтры любой значнай падзеі заўсёды асоба творцы.
Кожную ноту трэба прапускаць праз сваё сэрца – гэтыя, здавалася б, простыя словы, мне думаецца, можна лічыць творчым дэвізам народнага артыста Беларусі, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі, галоўнага дырыжора Дзяржаўнага акадэмічнага сімфанічнага аркестра Аляксандра Анісімава. Творчая восень для маэстра адметная і асабістай круглай датай, і 90-годдзем калектыву, які ён узначальвае ўжо больш за 15 гадоў. Падзеі Аляксандр Міхайлавіч адзначыў шэрагам юбілейных праграм, і не толькі на філарманічнай сцэне. Значны перыяд творчага жыцця маэстра звязаны з Нацыянальным акадэмічным Вялікім тэатрам, таму невыпадкова менавіта ў дзень свайго нараджэння, 8 кастрычніка, ён правёў прэм’ерны паказ балета Адана “Карсар”. Застаецца дадаць: нездарма кажуць, што, асабліва для творчага чалавека, найлепшы падарунак на дзень нараджэння – работа. Бо запатрабаванасць у прафесіі – самае галоўнае.
Абагульняючы музычныя ўражанні, якія я атрымала падчас наведвання згаданых канцэртаў, просяцца словы славутага кампазітара і дырыжора Рыхарда Вагнера: “Жыццё гуку павінна быць вычарпана да апошняй кроплі крыві”. Па сутнасці, яны набліжаюць нас да разумення цуда творчасці, нараджэння мастацтва і сапраўднага музіцыравання!