8 февраля 2023 года принял участие в передаче «Настрой!» 1 канала Белорусского радио.
В прямом эфире с ведущей передачи – Татьяной Якушевой рассказал о последних событиях и творческих планах колледжа.
30 октября 2021 года на Первом канале белорусского радио в прямом эфире состоялась передача «Настрой!».
В ходе передачи мы с ведущей Татьяной Якушевой поговорили о проекте «Музыка белорусских композиторов — поколению XXI века», хоровом ансамбле «Concertino» Белорусского союза композиторов, о дружном и творческом коллективе Минского государственного музыкального колледжа имени М.И.Глинки, подняли вопросы воспитания общей музыкальной культуры подрастающего поколения.
В передаче прозвучали сочинения:
Нягледзячы на мінорнасць цудоўнай восеньскай пары, усё ж, здараецца, яна нам дорыць не тое каб мажорны настрой, але самыя розныя, сплеценыя ў адзін стракаты букет, эмоцыі. Гэта і абсалютная гармонія душы, і здзіўленне ад майстэрскага перапляцення неспалучальных сюжэтаў і стыляў, і глыбокая журба, і ўзрыўная, нястрымная радасць, і яшчэ многае-многае іншае…
Штосьці падобнае я адчула падчас канцэрта “Майстры і віртуозы”, што адбыўся ў лістападзе ў Беларускай дзяржаўнай філармоніі. Ён прайшоў у рамках міжнароднага фестывалю “Беларуская музычная восень”. Музыка Станіслава Манюшкі, Аляксандра Тансмана, Дзмітрыя Шастаковіча прагучала ў выкананні Дзяржаўнага акадэмічнага сімфанічнага аркестра і гасцей з Польшчы – салістаў Марыі Махоўскай, Катажыны Буднік-Галонскай, Яна Каліноўскага і Марэка Шлезэра. Дырыжыраваў праграмай маэстра Павел Котля. Шчыра скажу, што я даўно не адчувала такі магутны эмацыянальны ўздым! Асабліва пасля выканання Пятай сімфоніі Шастаковіча. Імпульс ішоў найперш ад дырыжора! Я пагаджуся з водгукам, які пасля канцэрта пакінуў хтосьці са слухачоў: «Павел Котля – Мік Джагер у сімфанічнай музыцы: ён кожную ноту прапускае праз сябе. Вельмі крута!»
Так, насамрэч было вельмі крута. Энергія і выканальніцкі тэмперамент дырыжора выклікалі асацыяцыі з энергіяй рока. Пасля канцэрта адчувалася, што асабліва выкананне Пятай сімфоніі Шастаковіча пакінула яркі і глыбокі след не толькі ў сэрцах публікі, але і ў самога дырыжора. А яшчэ, слухаючы Дзяржаўны сімфанічны аркестр пад кіраўніцтвам Паўла Котлі, я насамрэч адчула, што менавіта эмоцыі напаўняюць свет сэнсам.
У тым, што сіла жыцёвай энергіі музыкі ў многім залежыць ад дырыжора, мелі магчымасць пераканацца і тыя, хто наведаў юбілейны вечар маэстра Андрэя Галанава, што таксама адбыўся гэтай восенню ў Нацыянальным акадэмічным Вялікім тэатры. У выкананні Сімфанічнага аркестра і хору тэатра прагучалі “Рэквіем” Моцарта і Шостая сімфонія Чайкоўскага. Паводле слоў Андрэя Галанава, гэта яго любімыя творы, якія ён адчувае не толькі сэрцам, але і ўсёй сваёй існасцю.
Варта прызнаць, што дзякуючы такому заглыбленню ў музыку публіка перажывае непараўнальныя эмоцыі. А яшчэ ў многім дзякуючы адухоўленаму выкананню многія з нас адчулі, што “Рэквіем” Моцарта – гэта насамрэч квінтэсенцыя прыгажосці, а Шостая “Патэтычная” сімфонія Чайкоўскага, як кажуць, музыка на разрыў. Праз некалькі даволі працяглых імгненняў пасля выканання цішыня ў зале ўзарвалася апладысментамі. Яны красамоўна паказвалі, што адбыўся цуд – поўнае супадзенне і перапляценне энергіі твораў з пачуццямі выканаўцаў і слухачоў. Мастацтва нараджаць гэты цуд падуладнае не кожнаму, адбываецца не заўсёды. І ўсё ж яго ствараць здольны не толькі мэтры, але і моладзь.
Згадваючы найбольш яркія падзеі восені, я з задавальненнем успамінаю канцэрт з удзелам маладых выканаўцаў, студэнтаў Мінскага дзяржаўнага музычнага каледжа імя Глінкі. Канцэртны хор пад кіраўніцтвам Аляксея Снітко парадаваў не проста высокім прафесійным узроўнем, але і асаблівай эмацыянальнай танальнасцю, якая вылучае музыкантаў сярод многіх іншых харавых калектываў. Гэта толькі пацвярджае думку, што гучанне аркестра ці хору найперш залежаць ад індывідуальнасці дырыжора, а ў цэнтры любой значнай падзеі заўсёды асоба творцы.
Кожную ноту трэба прапускаць праз сваё сэрца – гэтыя, здавалася б, простыя словы, мне думаецца, можна лічыць творчым дэвізам народнага артыста Беларусі, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі, галоўнага дырыжора Дзяржаўнага акадэмічнага сімфанічнага аркестра Аляксандра Анісімава. Творчая восень для маэстра адметная і асабістай круглай датай, і 90-годдзем калектыву, які ён узначальвае ўжо больш за 15 гадоў. Падзеі Аляксандр Міхайлавіч адзначыў шэрагам юбілейных праграм, і не толькі на філарманічнай сцэне. Значны перыяд творчага жыцця маэстра звязаны з Нацыянальным акадэмічным Вялікім тэатрам, таму невыпадкова менавіта ў дзень свайго нараджэння, 8 кастрычніка, ён правёў прэм’ерны паказ балета Адана “Карсар”. Застаецца дадаць: нездарма кажуць, што, асабліва для творчага чалавека, найлепшы падарунак на дзень нараджэння – работа. Бо запатрабаванасць у прафесіі – самае галоўнае.
Абагульняючы музычныя ўражанні, якія я атрымала падчас наведвання згаданых канцэртаў, просяцца словы славутага кампазітара і дырыжора Рыхарда Вагнера: “Жыццё гуку павінна быць вычарпана да апошняй кроплі крыві”. Па сутнасці, яны набліжаюць нас да разумення цуда творчасці, нараджэння мастацтва і сапраўднага музіцыравання!
Интервью с Алексеем Снитко, магистром искусствоведения, хоровым дирижером и педагогом
Перед дверью кабинета Детской музыкальной школы искусств № 1 имени Л. П. Александровской города Минска в ожидании окончания репетиции стоят мамы и бабушки. Я жду вместе со всеми, только не свою дочь, а руководителя хора Алексея Снитко.
«Ми-до-до», — за дверью дает установку мужской голос.
«Господи, Боже мой, возвеличился еси», — поют детские голоса.
«Господи, Боже мой… — повторяет мужской голос и продолжает: «до» поем нежно».
Услышанное подсказывает, что дети из хора «Тоника» готовят программу для выступления на фестивале «Державный глас».
Вскоре открываются двери, юные вокалисты встречаются с мамами, обнимают бабушек. На их лицах не видно усталости, наоборот, они выходят одухотворенными. После беседы с руководителем хора Алексеем Ивановичем Снитко я начинаю понимать, почему его воспитанники так любят хоровое пение. Впрочем, польза музыки для детей и так очевидна.
Читать далее «Музыкант должен тонко чувствовать мир…»Харавое мастацтва — адно з самых даўнейшых. Яно надзвычай дэмакратычнае, бо не патрабуе наяўнасці музычных інструментаў. І падыходзіць нават самым вялікім баязліўцам: не абавязкова ж спяваць сола. Жартуюць, што яно можа прынесці поспех і тым, хто не мае ні слыху, ні голасу: маўляў, трэба толькі словы вывучыць і ў патрэбныя моманты спраўна адкрываць рот. Дык чаму ж яно не развіваецца ў нас належным чынам? Чаму такая жудасная прорва паміж высокім майстэрствам прафесійных калектываў, шырока прызнаных у замежжы, і масавымі спеўнымі традыцыямі, што размыліся да ўзроўню знікнення?
Шмат гадоў і нават дзесяцігоддзяў беларускія дзеячы культуры ды аматары марылі, каб у нас гэтак жа, як у Прыбалтыцы, было сваё “Спеўнае поле” — стадыён ці іншая даволі вялікая прастора, дзе могуць збірацца шматлікія харавыя калектывы краіны і ўсе ахвотныя, каб спяваць разам — адзіным магутным хорам усёй Беларусі. Захады па ўвасабленні такой ідэі рабіліся, і неаднойчы. Здавалася, вось яшчэ крыху — і… Чарговыя рэформы, праведзеныя ў сістэме адукацыі, выклікалі занепакоенасць. У некалькі заходаў былі скасаваны адладжаныя, здавалася б, прынцыпы агульнай музычнай падрыхтоўкі. Калі ў школах “з ухілам” заняткі хорам былі абавязковымі, дык цяпер іх сталі пераводзіць у форму факультатываў, да таго ж, платных. Знікла прэстыжнасць: яшчэ і насмяхацца могуць з таго, хто прагне спяваць не эстрадныя песні сола ці ў гурце, а харавую музыку розных напрамкаў.
Пра ўсё гэта і многае іншае вялася размова на “круглым стале”, дзе прысутнічалі дзеячы харавога мастацтва розных узроўняў. У абмеркаваннях узялі ўдзел Валерый АЎРАМЕНКА, прафесар, дэкан вакальна-харавога факультэта Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі; Алена ІСАЙКІНА, кіраўнік народнай харавой капэлы БНТУ; Алена ЛАЦАПНЁВА, кіраўнік Дзіцяча-юначага ўзорнага хору “Ліра” мінскай СШ № 66; Таццяна МАРОЗАВА, намеснік дырэктара па вучэбнай рабоце СШ № 133 г. Мінска; Альбіна ПЯКУЦЬКА, прафесар, загадчык кафедры харавога і вакальнага мастацтва Беларускага дзяжаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў; Вольга СЛАБОДЧЫКАВА, кіраўнік хору “Санорэ” сталічнай СШ № 133; Тамара СЛАБОДЧЫКАВА, дацэнт Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі, кіраўнік харавой капэлы “Акадэмія” Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі; Аляксей СНІТКО, намеснік дырэктара па вучэбнай рабоце, кіраўнік хору “Concertino” Дзяржаўнага музычнага каледжа імя М.І. Глінкі, кіраўнік хору “Тоніка” Дзіцячай музычнай школы мастацтваў № 1 г. Мінска; Яўген ЯФІМАЎ, саліст харавой капэлы “Акадэмія” НАН Беларусі. Читать далее Культура: Традыцыі размыліся да ўзроўню знікнення?
